خونریزیهای گوارشی در بیماران تحت درمان با داروهای ضد انعقاد، بررسی علل و یافته‌های آندوسکوپیک

زمینه و هدف: خونریزیهای گوارشی در بیمارانی که تحت درمان با داروهای ضدّ انعقاد می‌باشند، یکی از مشکلات عمده و اساسی در طب داخلی است. ادامه داروهای ضدّ انعقاد در این بیماران با توجه به علت زمینه‌ای خونریزیها، تحت تأثیر قرار خواهد گرفت. مطالعات متعدد نشان‌دهنده شیوع بالای ضایعات مخاطی دستگاه گوارش در این بیماران است. مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل اتیولوژیک خونریزیهای گوارشی در مصرف‌کنندگان داروهای ضدّ انعقاد و مقایسه آن با افرادی که این ترکیبات را مصرف نمی کنند، انجام شد. روش تحقیق: این تحقیق به صورت آینده نگر در فاصله شهریور ماه 1383 تا آبان‌ماه 1384 انجام شد. در مجموع 180 نفر مورد مطالعه قرار گرفتند. 60 بیمار که به علت خونریزیهای گوارشی به اورژانس بیمارستان قائم (عج) مراجعه کرده بودند و داروهای ضدّ انعقادی خوراکی (وارفارین) استفاده می‌کردند، مورد بررسی بالینی و آندوسکوپیک قرار گرفتند؛ همچنین 120 نفر که با خونریزی گوارشی مراجعه کرده بودند و تحت درمان با داروی خاصی نبودند، در گروه شاهد مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمونهای آماری t و 2 در سطح معنی داری 05/0P≤ مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 12±62 سال بود. در 90% از بیماران منشأ اصلی خونریزی با مطالعات بالینی و آندوسکوپیک مشخص شد. منشأ اصلی خونریزی در بیماران، دستگاه گوارش و به طور عمده ثانوی به ضایعات مخاطی (اولسرواروزیون) در معده و دئودنوم بود. بیشتر بیماران دارای وضعیت همودینامیک پایدار بودند و میزان شوک در بیمارانی که INR (International Normalization Ratio) بیش از محدوده درمانی داشتند، بیشتر بود. ارتباط مستقیمی بین مدت و میزان مصرف داروهای ضدّ انعقاد و نوع بیماری خونریزی‌دهنده وجود نداشت. 30% از مجموع بیماران مورد مطالعه نیاز به روشهای درمانی آندوسکوپیک پیدا کردند. نتیجه‌گیری: در این مطالعه، اتیولوژی اصلی خونریزیهای گوارشی در بیماران تحت درمان با داروهای ضدّ انعقاد، تفاوتی با گروه شاهد نداشت. شدّت خونریزی در افرادی که INR افزایش یافته داشتند، بیش از گروه شاهد بود و روشهای درمانی نیز در هر دو گروه تفاوت خاصی نداشت.